1. Για τη βάση του στύλου με την επιγραφή, βλ. Duyuran, R., “Second Report on the Excavations on the Site of the New Palace of Justice at Istanbul”, Istanbul Arkeologi Müzeleri Yilligi 6 (1953), σελ. 75. 2. Θα μπορούσε να ήταν πραιπόσιτος πριν από το 414, αλλά σε αυτή την περίπτωση η σταδιοδρομία του προφανώς διεκόπη το 413/414, οπότε ως πραιπόσιτος μαρτυρείται ο Μουσέλλιος (Musellius). Από την άλλη, είναι εξίσου πιθανό ο Αντίοχος να έγινε πραιπόσιτος μετά το 414, διαδεχόμενος το Μουσέλλιο. Δεν είναι γνωστό πότε εγκατέλειψε το αξίωμά του, αλλά πρέπει να ήταν κάποια στιγμή πριν από το έτος 439, όταν αναγκάστηκε από τον αυτοκράτορα να γίνει ιερέας στην Αγία Σοφία. Εξάλλου, ακόμα και ως τέως πραιπόσιτος έλαβε τον τιμητικό τίτλο του πατρικίου και συνέχισε να παρεμβαίνει στις κρατικές υποθέσεις. Για τον Αντίοχο, βλ. Greatrex, G. – Bardill, J., “Antiochus the Praepositus: A Persian Eunuch at the Court of Theodosius II”, Dumbarton Oaks Papers 50 (1997), σελ. 171-197. 3. Μέχρι πρόσφατα οι μελετητές λανθασμένα ταύτιζαν τη ροτόντα με το Ανάκτορο του Λαύσου, βλ. Dolunay, N. – Naumann, R., “Untersuchungen zwischen Divan Yolu und Adalet Sarayi 1954”, Istanbul Arkeologi Müzeleri Yilligi 11-12 (1964), σελ. 137· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls (Tübingen 1977), σελ. 238-239. Ο Torelli Landini, E., “Note sugli scavi a nord-ovest dell’Ippodromo di Istanbul (1939/1964) e loro identificazione”, Storia dell’Arte 68 (1990), σελ. 25, 28, ταύτισε τη ροτόντα με τμήμα του Ανακτόρου του Αντιόχου. Για τη σωστή θέση του Ανακτόρου του Λαύσου βλ. Bardill, J., “The Palace of Lausus and Nearby Monuments in Constantinople: A Topographical Study”, American Journal of Archaeology 101 (1997), σελ. 67-95. 4. Bardill, J., Brickstamps of Constantinople 1 (Oxford 2004), σελ. 107-109. 5. Βλ. την ανασκαφική έκθεση του Naumann, R., “Vorbericht über die Ausgrabungen zwischen Mese und Antiochus-Palast 1964 in Istanbul”, Istanbuler Mitteilungen 15 (1965), σελ. 135-148. Η κάτοψη του χώρου υποδηλώνει τη λειτουργία του ως αίθουσας συμποσίων. Παρόμοιες αίθουσες υπήρχαν στο Μέγα Παλάτιον (Αίθουσα των 19 Ακκουβιτών) και στην Οικία του Βάκχου στην τοποθεσία Djemila (Βόρεια Αφρική). Παραδείγματα τέτοιας κάτοψης συναντώνται επίσης σε επισκοπικές οικίες στην Ιταλία (Ραβέννα και Γκράντο: αίθουσες με πέντε αψίδες· παπικό Παλάτι του Λατερανού στη Ρώμη: το αποκαλούμενο και Council Aula με έντεκα αψίδες). 6. Για τη μετακομιδή των λειψάνων βλ. Berger, A., “Die Reliquien der Heiligen Euphemia und ihre erste Translation nach Konstantinopel”, Hellenika 39 (1988), σελ. 311-322. 7. Naumann, R. – Belting, H., Die Euphemia-Kirche am Hippodrom zu Istanbul und ihre Fresken (Istanbuler Forschungen 25, Berlin 1966). |